ekşi sözlükte gördüğüm muazzam bi monologu paylaşmak isterim.
adem'le havva'dan kalan bu mirasa günümüzde de sıkı sıkıya bağlı kalınmakta. derler ki, her bir yıldız kaydığında yahut komşu iskender abi tuvalete girip her osurduğunda bir çift bu amansız diyalogları yaşarmış:
- taylan, biz şimdi tam olarak neyiz?
+ insanız yavrum
- ay öyle değil, daha şey yani
+ ha felsefik konuşalım diyorsun, olur. misal ben tabula rasayım. adeta boş bir tahta gibiyim ve beni nakış nakış işleyecek bir nakkaşa şiddetle ihtiyaç duymaktayım
- ya off, öyle de değil. sen nesin mesela? ilk aklına gelen şeyi söyle.
+ kartalım. kara kartalım. defanstan aldığım topu delicesine sürerek sol kulvardan rakip yarı sahaya taşıyorum. kartal kendi ekseni etrafında şöyle bir dönüp pas verebileceği bir arkadaşını aradı, guti'yle duvar pasında başarı var. kartal rakip oyuncunun sağından atıp solundan geçiyor, çok süratli. ceza sahası sağ yan çizgisine kadar sokuldu, içeride müsait durumdaki arkadaşına baktı. orta gelirse gol de gelir. kartal topu sağa çekti, şut da deneyebilir. üzerine gelen defans oyuncusundan şık bir vücut çalımıyla sıyrılı..
- yaaa! neyiz biz?
+ karpuzuz. ne bileyim neyiz amk! bi atak böyle kesilir mi yaa! gole giden atak böyle kesilir mi hoca!
- arkadaş mıyız sevgili miyiz?
+ abooww. onu nasıl didin sen be ya? arkadaş mıyız sevgili miyiz arkadaş mıyız sevgili miyiz arkadaş mıyız sevgili miyiz arkadaş mıy...
ve yine derler ki, nice delikanlı bu sorunun cevabını ararken ve hangi cevabın daha uygun olacağını seçmeye çalışırken helak olurmuş da 'olsa iyi olurdu yaa ilişkileri mezarlığı'na gömülür gidermiş.
metnin tamamı